بالاخره همت کردم و داگ ویل رو از اول تا آخر دیدم بیچاره سجاد حق داشت اصرار کنه اون رو ببینم ودرباره اش حرف بزنیم. خدا رو شکر بلد نیستم نقد سینمایی بنویسم وگرنه هزار جور تفسیر می شه نوشت درباره این شاهکار. به نظرم تکه لامصب! والبته همین که هزار جور برداشت می شه ازش داشت با شواهد کافی برای هر کدام, این دلیل خوبیه برای اینکه هیچ تفسیری نکنیم و بدون زحمت فقط سعی کنیم از احساسی که سرجمع درباره چیزی که دیده ایم داریم حرف بزنیم. این بهترین کاریه که می شه بعد از دیدن فیلمی کرد که نمی دونی باید به خاطرش گریه کنی یا خوشحال باشی یانه بشینی دوباره ببینی وهی بهش فکر کنی!
داگ ویل همه چیزهای اضافی را در تصویر حذف کرده است حتی در ودیوار را. و به جایش چیزهایی رو مورد توجه قرار داده که معمولا نمی بینیم. تصویر پردازی درباره چیزی که می خواهیم بگیمیعنی همون تکنیکی که تام برای رسوندن حرفهاش استفاده می کرد.
پستها
