این میثاق من است

محمد جان چند دقیقه دیگر زنگ می زنی که از من درباره نوشتن میثاق نامه دانشجویان قم با رهبری مشورت کنی و نمی خواهی درباره لزوم یا عدم لزوم این کار و اینکه این کار من وتو هست یا نه چیزی بشنوی. می خواهی متنش را برایت بنویسم قبول نمی کنم. می خواهی بدانی خوب است توی چه وادی باشد تا خودتان بنویسید.ولی من می دانم آنچه من می پسندم که با رهبر انقلاب درباره خودمان ودرباره دانشجو ودرباره بقیه بگویم تو را راضی نمی کند. تو می خواهی فریاد بزنی و دل سید را به خیال خودت قرص کنی از پشتیبانی دوستانت اما این پشت مرا می لرزاند. می دانم که سید به بودن یا نبودن ما در میدان کاری ندارد و وظیفه خودش را انجام می دهد اما مرا می ترساند از این که در منظر ملائک و اولیای خدا در کنار اهل کوفه زمان حسین قرار بگیریم. می دانم که دوست داری خودتان را نشان بدهید وبگویید که زنده اید و آماده اید و...ولی من می دانم که ما نیستیم. ما آنجور که حتی خود سید می خواهد وبارها گفته است نیستیم. می پرسی یعنی چی؟چه باید می کردیم؟ تو می دانی محمد.می دانی و من می دانم که اگر برگردی و در سکوت فارغ از هیاهوی این روزها و به دور از دغدغه استقبال درباره اش فکر کنی خواهی دید که حتی از یادآوری همه آنچه که از ما خواسته اند ناتوانی. دست هایمان حتی از آنچه خود سید سعی کرده است یادمان بدهد خالی است. عزیزم! من گذاشته ام که میثاقم را با خون امضا کنم اما قبل از آن سر به کاری مشغول می کنم که حقیقتا سید را در این مسیر دشوار که تاریخ را رقم می زند یاری کنم.
مرا ببخش!